|
पहिले उसले हात समात्यो, |
गुरूलाई सम्झें... |
|
लट्ठी थाप्न गल्तीहरूमा |
सबैले झैं हात फैलाउँदा |
गुरू मुसार्नुहुन्थ्यो मेरा हात समाई |
कुनै ईखालु केटोको हातमा पर्थ्यो |
मेरो भागको सजायँ पनि |
मेरो रूपलाई |
मेरै दुश्मन बनाइदिने पहिलो मानिस |
मेरै गुरू हुन... |
मैले हात छुटाउन बल लगाइन ! |
|
अनि उसले मेरो मुख थुन्यो, |
आमालाई सम्झें... |
|
अलिकती जोडले हाँस्दा खुसीहरूमा |
‘उत्ताउली भइस्’ भन्नुहुन्थ्यो आमा |
हतपत मुख ढाक्थें हत्केलाले ढपक्कै ! |
आमा सिकाउनुहुन्थ्यो- |
‘छोरी भए पछि शूसिल र सहनशील हुनुपर्छ’ |
आमाका उपदेशलाई सम्झिरहें... |
मुख बाट उसको हात पनि हटाइन ! |
|
त्यसपछि उसले आँखामा रूमाल बाँध्यो, |
दाजुलाई सम्झें... |
|
बेरेर नभ्याउँदै समयको लट्टाइमा |
रहरको चंगाको धागो |
दाजुका जूँगाको धारले |
धागो काटिदिन्थ्यो सधै |
बिलाइजान्थ्यो चंगा कतै ! |
‘साँझ छिटो पर्छ बैनीहरूलाई’ |
केही नभनेरै यसै भन्थे दाजै सधै |
एउटै घरमा फरक घडी हेरेर हुर्केकी मैले |
यसपली आँखा बाट |
रूमाल पनि हटाइन ! |
|
अब उसले हात पुर्यायो छातीमा, |
बाबालाई सम्झें... |
|
बाबाको पिठ्यूँ |
मेरो सवारी बन्न त्यसै दिन देखि छोडेथ्यो |
जुन दिन देखि मेरा छातीहरू |
उहाँलाई बिझाउन थालेथे ! |
तेह्र देखि बिझाउन थालेका छातीहरू |
तेइस सम्म बिझाइरहँदा |
कती बोझिलो भयो होला उहाँको छाती ?! |
बाबाको बोझलाई मैले |
आफ्नो छातीमा सार्ने निधो गरें ! |
|
र |
अन्त्यमा उसले धावा बोल्यो |
अस्तित्वको मुहानमा ! |
प्रेमीलाई सम्झें... |
|
‘कसैले नबुझे पनि तिमीलाई मैले बुझ्छु’ भन्थ्यो |
‘कतै टाढा एउटा छुट्टै संसारमा लैजान्छु’ भन्थ्यो ! |
र लैजान्थ्यो त्याहाँ |
जहाँ सुगन्ध हुँदैन्थ्यो, केवल वासना हुन्थ्यो ! |
विस्वासको घडामा |
उसैले हो सबै भन्दा पहिले प्वाल पारेको |
उसैले हो सपना देख्ने आँखाहरूमा |
आँशुको आहल थुपारेको ! |
|
सम्झेर ल्याउँदा |
सबै थोक |
सबै जना |
सबै घटना |
अकस्मात् मलाई |
बलात्कारी संग प्रेम भयो !! |
.............. |
|
दुरान फर्काउन आएकी दिदीले |
आफ्नो प्रेमकथा बैनीलाई |
यसरी नै सुनाइन !! |
|
प्रतिक्रिया दिनुहोस